هر دامنه یک یا چند سرور نام دامنه دارد که درخواست‌هایش را رفع و رجوع می‌کنند و یک فرد یا گروه یا یک نرم افزار مسؤولیت مدیریت رکوردهای پایگاه داده این سرور DNS را بر عهده دارد. هیچ پایگاه داده ای نمی‌توانید در دنیا پیدا کنید که به اندازه سرورهای DNS درخواست دریافت کند. به علاوه پاسخ‌گویی به این درخواست‌ها باید هم‌زمان با به روز رسانی اطلاعات پایگاه داده بر اساس تغییرات دامنه ها یا ثبت دامنه های جدید انجام گیرد. یکی از جنبه های قابل توجه کار DNS همین توزیع شدگی آن است. سیستم DNS از میلیون‌ها دستگاه پراکنده در سراسر جهان تشکیل شده که توسط افراد متفاوت اداره می‌شوند و چنان هماهنگ رفتار می‌کند که گویی یک پایگاه داده واحد و یک‌پارچه است.
چون کار DNS بسیار ضروری است بسیاری از مردم فکر می‌کنند مدیریت آن کار خیلی مشکلی است و ترجیح می‌دهند آن را به متخصصان فناوری اطلاعات واگذار کنند. اما با یادگیری اساس کار DNS و چگونگی توزیع شدن سرورهای DNS روی اینترنت می‌توانید DNS خود را مدیریت کنید. اولین چیزی که باید یاد بگیرید هدف از ایجاد یک سرور DNS در شبکه است. کار اصلی یک سرور DNS این است که:
- یک پایگاه داده کوچک از نام دامنه ها و آدرس‌های IP که اغلب روی شبکه اش استفاده می‌شوند نگه‌داری کند و بتواند تبدیل نام دامنه به IP برای دامنه های دیگر را به سرورهای DNS دیگر روی اینترنت محول کند.
- بتواند جفت‌های آدرس IP و نام هاست‌ها و زیردامنه های تحت مسؤولیتش را تطبیق بدهد.
سرورهای DNS که کار نخست را انجام می‌دهند معمولاً به وسیله ISPها مدیریت می‌شوند. سرور DNS شرکت ISPیی که از خدماتش استفاده می‌کنید بخشی از پیکره بندی شبکه است که از طریق DHCP به محض آنلاین شدن دریافت می‌کنید. این سرورها در سمت دیتاسنترهای ISPی شما قرار دارند و به شکل زیر عمل می‌کنند:
- اگر نام دامنه و آدرس IP درخواستی شما را در پایگاه داده خود داشته باشد کار تبدیل را خودش انجام می‌دهد.
- در غیر این صورت با یک سرور DNS دیگر روی اینترنت تماس می‌گیرد. ممکن است مجبور شود این کار را چند بار تکرار کند.
- اگر مجبور به برقراری تماس با یک سرور DNS دیگر شود نتایج این مراجعه را برای مدت محدودی کش می‌کند تا بتواند به درخواست‌های بعدی برای همان دامنه سریع پاسخ دهد.
- اگر پس از میزان معینی جست‌جو نتواند به نتیجه ای برسد یک پیغام خطای بیانگر غیرمعتبر بودن یا وجود نداشتن دامنه درخواستی شما برایتان ارسال می‌کند.
دسته دوم از سرورهای DNS که در بالا به آن اشاره شد مربوط به وب٬ ایمیل٬ و دیگر سرویس‌های میزبانی اینترنت است. برخی از عشق اینترنت‌ها ممکن است ترجیح دهند سرورهای DNSشان را خودشان بر پا و اداره کنند٬ اما سرویس‌های هاستینگ مدیریت DNS را برای کاربرانی که اطلاعات تکنیکی کم‌تری دارند آسان کرده اند.
به سرور DNSی که یک دامنه خاص را مدیریت می‌کند SOA یا start of authority آن دامنه می‌گویند. با گذشت زمان نتایج جست‌جوی هاست‌ها در SOA در میان سرورهای DNS دیگر منتشر می‌گردد و در نهایت در سراسر اینترنت شناخته می‌شود.
این انتشار به علت کش شدن نتایج جست‌جو برای مدت زمان معین در هر سرور DNS (که به آن TTL یا مدت عمر آن کش می‌گویند و می‌تواند از چند دقیقه تا چند روز باشد) رخ می‌دهد. کسی که مسؤولیت یک DNS را دارد می‌تواند TTL آن را تنظیم کند و مقدار TTL در هر سرور می‌تواند متفاوت باشد. در صورتی که نام یک دامنه در کش یک سرور DNS باشد سرور بدون نیاز به جست‌جوی بیش‌تر آدرس IP را در پاسخ درخواست بر می‌گرداند.
شبکه سرورهای DNS شامل سرورهای نام ریشه (Root Name Servers) نیز می‌شود که در بالاترین سطح سلسله مراتب دامنه برای یک دامنه سطح بالا قرار می‌گیرد. برای هر دامنه سطح بالا صدها سرور نام ریشه قابل انتخاب وجود دارد. اگرچه لزومی ندارد جست‌جوی DNS از سرور نام ریشه آغاز شود٬ سرورها می‌توانند به عنوان آخرین چاره برای کمک در ردیابی SOAی یک دامنه با سرورهای نام ریشه تماس بگیرند.
منبع : سایت طاها دومین